20-03-17 Hospitaal

Vervolg op vorig bericht, het gaan oogsten op de koffieplantage.
De grond op de koffieplantage is zompig en kleiachtig. Ik stap naar voren en glijd uit. Mijn linker been slaat om en slaat dubbel onder mijn lichaam en glij nog een halve meter door. Wat beangstigend is, dat ik niet in staat ben op de staan. Het lijkt wel of ik een linkerbeen heb van een lappen pop. Met hulp van anderen word ik overeind geholpen, maar zak direct weer naar de grond. Dat gebeurt 3 keer. Zelf heb ik het idee dat ik mijn knie gebroken heb. Van Chris krijg ik een wandelstok om mij te ondersteunen.

3 mensen van de koffieplantage helpen mij naar boven en wij wachten daar op vervoer om mij naar het hospitaal te brengen. De eigenaresse van het hotel komt ons ophalen en samen met onze gids en Ell gaan wij naar het hospitaal in Armeinia. Het is vandaag een nationale feestdag (bestemd voor de mannen!) en alles is ongeveer dicht. Ook in het hospitaal zijn er veel artsen niet. Het is geen privé hospitaal (als ik daar naar toe wil, dan moeten wij meer dan 100 km rijden).

Wij gaan naar de eerst hulppost en witaangeslagen en ondersteund door anderen ga ik zitten en wacht af.
Hier in het hospitaal niet "Colombinanen eerst" of "Gringo's eerst". Je moet gewoon je beurt afwachten.

Genoeg tijd om allerlei gedachten te hebben. Zal ik mij hier laten opereren of toch maar repatriëren?
Echt pijn doet het niet, maar het is allemaal zo slap als het maar zijn kan.
De andere mensen zijn met 2de gids Marcela naar een andere excursie. De vlindertuin. Die gaan wij dus missen, maar dat is niet onze eerste zorg nu.
Onze gids André blijft bij ons en ook de eigenaresse betoont haar interesse en blijft. Wel noodzakelijk want er wordt alleen maar Spaans gesproken en dan is het essentieel om een tolk er bij te hebben. De eigenaresse spreekt Frans en André uiteraard Nederlands.

Na een 50-tal minuten komen wij bij een dokter, die er 15 minuten over doet om alle gegevens in te tikken in een computer systeem. Daarna kijkt ze even en zegt dat er waarschijnlijk niets gebroken is.
Dan het eerste consult. Ik vertel de dokter dat ik mijn been niet kan optillen en ook niet naar voren kan zetten. Wel als ik het linker been met mijn rechterbeen naar voren schuif. Ook daar de eerste analyse niets gebroken. Er moeten Röntgen opnamen gemaakt worden. Op naar de volgende verdieping.
Daar hebben wij geluk, de dokter was eigenlijk vrij maar wordt opgeroepen, dus vrij snel aan het X-rayen.
Er is niets te vinden, dus geen breuk.
Nu nog naar een andere plek, om te kijken of er banden en/of scheuringen zijn. Ondertussen kan ik toch wat betere steunen en met behulp van de wandelstok zelfstandig lopen.

Wij landen in een ruimte met allerlei bedden. Wachten en dan plaats nemen op een bed, tussen allerlei mensen die er allemaal niet florissant uitzien. Weinig privacy. Bij mij gaan de gordijntjes nog wel toe, want er wordt mij een prik in mijn bil gegeven tegen inwendige ontstekingen. Verder een infuus met pijnstiller.

Ondertussen kijkt een andere arts of ze nog iets gaan doen. De foto's zien er blijkbaar vertrouwenwekkend genoeg uit. Rusten en niet belasten is het oordeel.
Gelukkig geen operatie en geen repatriëring.

Terug in het hotel wordt er drukverband aangelegd en schuifel ik naar de eetruimte.
Het gaat wel.

's Nachts valt de pijn reuze mee en ben ik al in staat om mij zelfstandig, met stok te verplaatsen.
Dus de excursies zijn afgelopen voor mij. Maar ja, beter zo dan iets anders.

De rekening van het hospitaal valt reuze mee: € 31. In Colombia hoef je alleen maar de medicijnen en de X-ray te betalen. Het hospitaal zelf en de doktoren zijn gratis.